Weet je nog, die keer op het heuveltje bij de vijver, dat we gras aten en we het koud en warm hadden? Een oude vrouw dacht dat ik een zwarte man was vanwege mijn haar. Ze durfde niet meer langs te lopen, hoe racistisch was dat! We speelden waarheid, doen of durven omdat we niks anders te doen hadden.
En wat dacht je van verdwalen in het bos, hand in hand. Knuffelen tegen omgevallen boomstammen totdat er een jongeman uit de boom kwam en vroeg hoe laat het was. Ik tekende jou en jij tekende mij.
Bij jou thuis films kijken en toch niet opletten was leuk. We konden naast elkaar zitten of liggen en naar elkaar kijken zonder te praten. Want glimlachen was genoeg, ik voelde veel voor je. Ongemakkelijke stiltes als er anderen bij waren, we hielden er niet van als iemand mee luisterde
Door de stad Heerlen heenlopen, een invulverhaal invullen op een bankje, raden hoeveel lucifers er in de piramide zaten, heel onschuldig, was zo makkelijk voordat mijn ouders mij gelukkig zagen door iemand die ze niet kenden. We vluchtten naar de hierboven genoemde plekken om niet weer ontdekt te worden. Eindelijk vluchtte ík en nam jou mee, want je hoorde bij mij en andersom.
Als je lacht kijk je naar de grond, dan voel ik alles kriebelen. Je laat je mond een beetje open hangen als je nadenkt, zoals ieder ander, maar jij ziet er dan kwetsbaar uit. Jouw gezichtsuitdrukkingen zitten nog in mijn hart. Maar ik ben bang ze te vergeten, ik ben je stem immers al verleerd.
En wat dacht je van verdwalen in het bos, hand in hand. Knuffelen tegen omgevallen boomstammen totdat er een jongeman uit de boom kwam en vroeg hoe laat het was. Ik tekende jou en jij tekende mij.
Bij jou thuis films kijken en toch niet opletten was leuk. We konden naast elkaar zitten of liggen en naar elkaar kijken zonder te praten. Want glimlachen was genoeg, ik voelde veel voor je. Ongemakkelijke stiltes als er anderen bij waren, we hielden er niet van als iemand mee luisterde
Door de stad Heerlen heenlopen, een invulverhaal invullen op een bankje, raden hoeveel lucifers er in de piramide zaten, heel onschuldig, was zo makkelijk voordat mijn ouders mij gelukkig zagen door iemand die ze niet kenden. We vluchtten naar de hierboven genoemde plekken om niet weer ontdekt te worden. Eindelijk vluchtte ík en nam jou mee, want je hoorde bij mij en andersom.
Als je lacht kijk je naar de grond, dan voel ik alles kriebelen. Je laat je mond een beetje open hangen als je nadenkt, zoals ieder ander, maar jij ziet er dan kwetsbaar uit. Jouw gezichtsuitdrukkingen zitten nog in mijn hart. Maar ik ben bang ze te vergeten, ik ben je stem immers al verleerd.
De vijf weken zonder jou in de zomer was erg en ging te langzaam voorbij. Deze vijf weken eigenlijk te snel. Ik had gezegd dat het me alvast speet als ik domme dingen ging doen. En het spijt me nu ook zo erg.
mooi!
BeantwoordenVerwijderenje hebt echt een leuke stijl.
dankjwelll.
BeantwoordenVerwijderen